آنچه از اسناد دوره نخست (دوره نجف اشرف) بر می آید آن است که آیت الله شیرازی از آغاز با انقلاب اسلامی به رهبری حضرت امام خمینی (ره) موافق و همراه بوده اند. ایشان در حمایت از نهضت پانزده خرداد، طی تلگرافی با اظهار تنفر از اعمال جنایتکارانه مقامات تبهکار ایران در کشتن مردم و زندانی کردن مراجع تقلید و فرستادن ایشان به دادگاهی نظامی، از مسلمانان دیگر کشورها خواستند به برادران ایرانی خود کمک کنند. (متن تلگراف آیت الله شیرازی، سند مورخه 21 / 3 / 1342) با تبعید حضرت امام (ره) به عراق، آیت الله شیرازی در استقبال از حضرت امام (ره) نقشی فعال داشتند. (به عنوان نمونه نک: سند شماره188، مورخه 26 / 4 / 1344، سند شماره 32709، تاریخ:27 / 7 / 1347) اسناد موجود تداوم رابطه حسنه آیت الله شیرازی با حضرت امام (ره) و طرفداران آن حضرت را تأیید می کنند. (سند مورخه17 / 10 / 1345 و سند 7 / 3 / 1347 در مجموعه حاضر) پس از شورش کردهای عراق علیه حکومت بعثی(سال1353)، دولت آن کشور از شیعیان ایرانی-به ویژه علما و روحانیون- ساکن نجف اشرف خواست هر چه زودتر آن کشور را ترک کنند. (نک: رونوشت گزارش خبر، تاریخ 15 / 2 / 1353، موضوع: اخراج گروهی از روحانیون ایرانی از نجف اشرف) گر چه آیت الله شیرازی دارای پایگاهی محکم در میان شیعیان بود و گفته می شد دولت عراق مایل به خروج ایشان از عراق نیست، اما ایشان درخواست دولت عراق برای صدور فتوا در خصوص مراسم عزاداری ماه محرم را به عنوان همکاری با آن دولت نپذیرفته و تصمیم گرفتند به ایران مهاجرت کنند.(نک: سند شماره1123، تاریخ:29 / 8 / 1354)