او در مدتی کوتاه پس از رحلت پدر، رسالتی بزرگ را بر دوش گرفت؛ رسالتِ «تبیین». زبانش ترازوی حق شد و خطابه‌اش، فریاد آگاهی. در مسجد، با بیانی چون موج کوبنده، پرده از چهره‌ی نفاق برداشت و در میان زنان مهاجر و انصار، دلیری را معنا کرد. آن‌گاه که فرمود: «اَصبَحتُ وَاللهِ عائِفَةً لِدُنیاکُم، قالِیَةً لِرِجالِکُم» — یعنی دنیای شما را دوست نمی‌دارم و از مردانتان بیزارم — در حقیقت، از دنیایی سخن گفت که حق را قربانی قدرت کرده بود. خطبه‌های او، دو گوهر جاودان در تاریخ اسلام‌اند؛ یکی، «خطبه فدکیه» که از ژرفای علم و ایمان می‌جوشد و دیگری، ناله‌ی بیداربخش او در میان زنان مدینه. در هر دو، فاطمه با شجاعتی الهی، پیام رسالت را از فراموشی نجات داد و پرچم ولایت را در برابر انحراف برافراشت. آری، جهاد فاطمه نه در میدان نبرد، بلکه در میدان بیان بود؛ جهادی که تا همیشه، چراغ روشنگر راه حق‌جویان است. او نخستین مجاهدِ «جهاد تبیین» بود؛ بانویی که با سخن خویش، تاریخ را بیدار کرد و با سکوت مظلومانه‌اش، وجدان بشر را تا ابد مخاطب خویش ساخت.